Over de Tahiti parel

Zwarte parels zijn sinds de jaren 70 in trek. Dat is de tijd waarin diverse Hollywood sterren zoals Elizabeth Taylor de donkere parels ontdekten en deze exotische parels tot een geliefd status symbool maakten.
De term ‘zwarte parel’ is feitelijk onjuist aangezien deze parels een breed scala aan ondertonen hebben die variëren van donkergrijs en donkergroen naar blauw, paars en bruintinten. De zwarte parel staat synoniem voor Tahiti parels. Alleen parels afkomstig uit Frans Polynesië mogen Tahiti parels worden genoemd maar de Pinctada margaritifera oester, waarin deze parels ontstaan, wordt ook op de Cook Islands en andere delen van de regio gebruikt om parels te kweken. ‘Zwarte’ parels zijn niet exclusief afkomstig uit dit gebied, ook elders op de wereld, bijvoorbeeld in de Golf van Californië in Mexico worden er donkere parels gekweekt.

HET ONTSTAAN VAN GEKWEEKTE TAHITI PARELS

Mikimoto, bekend van de kweek van Akoya parels, probeerde op de Ryuku eilanden parels in deze zwart lippige oesters te kweken in 1912. Dit was, in tegenstelling tot zijn pogingen met Akoya parels, zonder succes. In de periode 1920 tot 1942 werden deze pogingen herhaald op de Palau eilanden en waren pas in de 2e wereldoorlog succesvol. In 1961 liet Jean-Marie Domard Japanse parel techneuten zo’n 5000 zwart lippige oesters voorzien van een kern op het eiland Bora Bora. Vier jaar later werden de eerste gekweekte Tahiti parels geoogst. Niemand had toen kunnen voorspellen dat deze exotische parels in een tijdsbestek van enkele tientallen jaren het belangrijkste export product van Frans Polynesië zouden worden.
Eind jaren 60 verschenen er verschillende andere parel kwekerijen gerund door enthousiaste jonge ondernemers. In 1973 was het Salvador Assael die als eerste westerling de potentie van deze nieuwe exotische edelsteen inzag. Hij regelde dat Japanse parel technici naar Frans Polynesië kwamen om te werken aan de kweek van deze donkere parels. Hij betaalde hen het dubbele van wat ze in de parel industrie in Japan kregen. Binnen 3 jaar werden de eerste 8000 gekweekte Tahiti parels geoogst, het jaar er op verdubbelde de productie.
Zwarte parels uit Tahiti waren in die tijd nauwelijks bekend. Veel juweliers en goudsmeden dachten dat de parels geverfd waren en lieten ze links liggen. Assael doneerde een streng gekweekte Tahiti parels aan het Gemological Institute of America (GIA). Het GIA onderzocht de parels en certificeerde dat de kleuren natuurlijk waren. Vanaf dat moment had hij de aandacht van de internationale juwelen handel en al snel werden deze parels verwerk tot sieraden en verkocht door de bekende juweliershuizen als Tiffany & Co, Cartier en Van Cleef.
Op slag werden Tahiti parels gezien als de meest kostbare van alle gekweekt parels in die tijd. Sommige strengen werden verkocht voor bedragen boven de $ 100.000 en een ging zelfs voor meer dan $ 500.000 onder de hamer.
Sinds die tijd groeide het aantal Tahiti parel kwekerijen explosief in Frans Polynesië. In 1985 werden er jaarlijks 600.000 Tahiti parels geoogst en de mooiste strengen konden wel een miljoen dollar opleveren.
In 1990 kwam er een einde aan het pionieren met Tahiti parels en werd de handel gereguleerd door de regering van Frans Polynesië. De regering erkende het belang van de parel industrie voor het land. Er werden in het begin vergunningen uitgegeven aan iedereen met de capaciteit om een parel kwekerij te starten. Dit leidde uiteindelijk tot overproductie en lage kwaliteit van de parels. De regering stelde een export heffing in om te voorkomen dat lage kwaliteit parels het imago van Tahiti parels konden beschadigen. In eerste instantie was deze heffing per gram, later werd het per parel om te voorkomen dat lage kwaliteit parels gedumpt zouden worden op de internationale markt.